Er zijn plekken op aarde waar de tijd lijkt stil te staan waar de stenen fluisteren en de bergen geheimen bewaren. Machu Picchu is zo’n plek. Tenminste geheimen…… Machu Picchu wordt dagelijks bezocht door circa 5000 toeristen (max. toegestane aantal bezoekers). Maar alsnog Machu Picchu is één van de zeven wereldwonderen en staat al heel lang op onze bucketlist. En vandaag komt deze droom voor ons uit.
De nevel hangt nog boven de Machu Picchu
De ochtend begint vroeg (4:00 uur) in Aguas Calientes. De lucht ruikt naar mist en belofte. Terwijl de eerste zonnestralen de Andes beginnen te kleuren, stappen we in de bus die zich kronkelend omhoog werkt langs steile bergwanden. Onze gedachten gaan uit naar hetgeen we straks mogen aanschouwen.
Machu Picchu in de vroege ochtend
Aangekomen op de top wandelen we nog een 10 a 15 minuten naar boven en dan…, tussen de wolken, ligt het daarMachu Picchu, de verloren stad van de Inca’s. Het is alsof je een een schilderij binnenstapt, de terrassen, de tempels, de zon, de wolken en de stenen paden van Machu Picchu liggen vredig op de rug van de berg, omringd door torenhoge pieken en diepe valleien. Hier geen stadsgeluiden, alleen het zachte gefluit van een vogel en het geritsel van bladeren in de wind en het klikken van de camera’s van de bezoekers die net als ons dit adembenemend plaatje mogen aanschouwen.
Machu Picchu in het zonnetje
Volgens historici werd Machu Picchu gebouwd rond 1450, vermoedelijk als koninklijk toevluchtsoord voor de Inca-keizer Pachacuti. Maar de stad werd nooit door de Spaanse veroveraars ontdekt en raakte eeuwenlang verborgen onder een dikke laag vegetatie. Pas in 1911 bracht de Amerikaanse onderzoeker Hiram Bingham de stad opnieuw onder de aandacht van de wereld.
Even een selfie
Het voelt totaal niet alsof we een toeristische attractie bezoeken. Het voelt meer alsof we getuige zijn van iets magisch. Een dergelijk complex op deze hoge en onbereikbare plaats het is haast onvoorstelbaar. Terwijl we over de oude paden lopen langs de zonnetempel, de Intihuatana-steen en de koninklijke verblijven bemerken we hoe nauw alles is afgestemd op de zon en de sterren. De Inca’s bouwden met een precisie die zelfs vandaag bewondering oproept. Geen cement, alleen perfect passende stenen, alsof de berg zelf meegewerkt heeft.
Een laatste blik op Machu Picchu
Sommige plekken moet je voelen, niet alleen zien. Machu Picchu is zo’n plek. Het is geen foto, geen checklist, geen afgevinkte highlight. Het is een herinnering die ons bijblijft.
Na twee intensieve, maar onvergetelijk mooie dagen, begon dag drie van de Lares Trek met een kille, nevelige ochtend op 3.800 meter hoogte. Onze tenten waren bedekt met een dun laagje rijp en de damp van onze adem hing nog in de lucht toen we wakker werden. De gids kwam ons om 5:15 uur wekken met een kop warme coca-thee een klein gebaar dat je op dat moment als pure luxe ervaart.
Onderweg veranderd de vegetatie
Na een eenvoudig maar voedzaam ontbijt met quinoa-pap en pannenkoekjes, maakten we ons klaar voor het laatste stuk van de trektocht. De afdaling naar de vallei van Lares. Onderweg veranderde de vegetatie langzaam van ruig berggras naar weelderige bossen, en we volgden een rivier die ons steeds dichter bij ons eindpunt van deze 3 daagse trekking bracht.
Verkoper onderweg
We namen afscheid van onze muilezeldrijvers, koks en gids die ons de hele weg hadden ondersteund met een glimlach en ongelooflijke maaltijden.
Ollantaytambo
Uiteindelijk kwamen we aan in Ollantaytambo, een levend Inca-dorp met geplaveide straatjes en indrukwekkende ruïnes. Daar pakte we de trein naar Aguas Calientes, de uitvalsbasis voor een bezoek aan Machu Picchu. Tijdens de rit keek ik uit het raam naar de rivier die langs de rails stroomde en we dachten aan de stilte van de bergen die we achter ons lieten.
De trein naar Aquas Calientes
Aangekomen in Aquas Calientes en na drie dagen zonder douche, zweet op onze huid en stof in ons haar, voelde een warme douche alsof we in een vijfsterren spa waren beland. Het was het perfecte einde van een pittige, maar ongelooflijk belonende tocht. Straks lekker eten een heerlijke cerveza en morgen bezoeken we de machtige Machu Picchu.
Deze dag was de zwaarste van allemaal. Na een snel ontbijt vertrokken we naar de Ipsaycocha‑ of Pachacutec Pass, het hoogste punt van de trek gelegen op ruim 4.700m. De klim naar de pas nam circa 5 uur in beslag, Deze tweede dag begon fris (net boven het vriespunt) daarom trokken we extra lagen aan en begon al snel aan de klim naar het hoogste punt van de trekking. De paden waren ruig en rotsachtig, en ik voelde de ijle lucht bij elke stap. Maar wat we ervoor terugkregen was onbetaalbaar ruige gletsjertoppen, glinsterende bergmeren, en stilte, een stilte die bijna heilig aanvoelde.
De ruige Andes
De klim zigzagde steil omhoog, en de ijle lucht voelde als een muur waar ik constant tegenaan botste. Elke vijf minuten moest ik pauzeren, trillen van vermoeidheid, terwijl mijn hart bonkte in mijn oren. Maar daarboven, op de pas, opende zich een wereld van turquoise lagunes, besneeuwde pieken en gletsjermeren pure schoonheid met een prijs.
De ruige Andes
Daarna begon de ellendige afdaling naar ons kamp bij het meertje Ipsaycocha. Mijn benen voelden als rubber, de spieren schreeuwden om rust. In dit soort omstandigheden zag ik opnieuw Li Chen zij sprong naar beneden, alsof ze op een vlak pad wandelde. Met haar energie sleepte ze me door die laatste uren, en ik voelde een mix van trots en vermoeidheid.
Een onvergetelijke schouwspel
Na een paar stevige uren omhoog bereikte ik de pas. Ik stond daar in m’n eentje, met alleen de wind en de bergen om me heen. Het uitzicht was grandioos: achter me lag het pad dat ik had genomen, voor me de afdaling naar de groene vallei van Cancha Cancha.
De porters met onze bagage
De weg naar beneden voerde langs beken, rotsige heuvels en alpenweiden. In Cancha Cancha, een geïsoleerde gemeenschap zonder elektriciteit, werden we hartelijk begroet door een groep vrouwen die hun zelf gemaakte waren aanboden.
Poseren bij de watervallen
Op deze loodzware dag werd mijn respect voor de dragers en koks alleen maar groter. Terwijl ik mezelf naar de pas sleepte, zag ik ze opnieuw voorbijlopen deze keer op steil terrein, zwaarbeladen, in weer en wind. Sommigen op sandalen, anderen met simpele gympen, maar allemaal even doelgericht en rustig.
Even uitrusten in onze tent
Toen we uiteindelijk de campsite bereikten, stond niet alleen mijn tent er al, maar ook de geur van iets heerlijks in de lucht. Onze kok wist op een klein gasbrandertje op 3.800m hoog een complete warme maaltijd te bereiden soep, rijst, verse groente, zelfs warme chocolademelk. Hoe hij dat voor elkaar kreeg? Geen idee. Maar het smaakte als sterrenrestaurantniveau, daar in de kou.
We vertrekken vroeg om 5 uur ’s ochtends vanuit Cusco (3.400 m) met onze gids en transport naar het startpunt van de trek in Lares-vallei. De lange rit voerde ons door een landschap van diepe kloven, kronkelende rivieren en berghellingen vol eucalyptus. halverwege stopten we kort in Calca om de laatste inkopen te doen en daarna reden we verder de bergen in. Aangekomen in Lares begint daar onze 3 daagse trekking met een stevige klim van ongeveer 12 km, waarbij we in circa vijf tot zes uur ruim 800 meter klommen tot aan Huacahuasi gelegen op circa 3.800 m.
Tussenstop in Calca
Wat ik voelde tijdens de eerste dag was dat elke stap zwaar was door de ijle lucht. Mijn benen brandden, ik verslikte me eerder zelfs in het ademen. Tegelijkertijd keek ik vol bewondering naar Li Chen zij liep met gemak omhoog, als een echte berggeit, sprong ze over de rotsen en hield met gemak de gids bij.
Prachtige vergezichten
Toen we aan het eind van de middag moe aankwamen in Huacahuasi, stond onze campsite al helemaal klaar tent opgezet, slaapzak uitgerold, warme drank in de maak. En dat alles… terwijl ik zelf bijna kruipend (in iedergeval hijgend) het laatste stuk had afgelegd. Pas toen realiseerde ik me hoeveel werk de porters (dragers) al verricht hadden.
Onze campsite
Ze waren vóór ons vertrokken met zware ladingen en hadden de hele klim met een indrukwekkend tempo afgelegd. Geen zucht, geen klacht, alleen een glimlach bij aankomst. Dat was mijn eerste besef deze mannen zijn de stille helden van de Andes.
Met een fijne boottocht en een daypack voor de komende dagen varen we de haven van Puno uit, op weg naar de Uros-eilanden. Drijvende eilanden van riet waar al eeuwen lang mensen op wonen. Misschien herken je de typische rieten bootjes wel? Een bijzondere ervaring om op zo’n eilanden te lopen en te zien hoe deze mensen leven. Ze hebben niets dan vis en riet, dus zijn van handnijverheid afhankelijk.
Uros op een “riet eiland”
Op de markt in Puno gaan ze ruilen zodat ze andere spullen kunnen kopen (eten, kleding, hout en touw als belangrijkste elementen). In traditionele kleding krijgen we uitleg over hun leven en hoe we dus als toerusten bijdragen aan hun economisch welzijn. Een huisje van riet met een houten frame is net groot genoeg voor een tweepersoonsmatras en zitplaatsen voor 6 (op de grond).
De traditionele boten van de Uros
Vuur is levensgevaarlijk dus wordt er op een verhoging gekookt op hou. Op één eilanden wonen ongeveer 15 mensen en het riet moet continu onderhouden worden omdat het kwetsbaar is. Zowel onder water als de toplaag, wat totaal neerkomt op een pakket van minimaal 4 meter.
Prachtig koppen versieren de rietboten
Elke maand komt er een verse laag riet bovenop en de huisjes hebben een meter extra. Het riet wordt uit t meer gehaald: er staat genoeg. Toch wordt deze levenswijze bedreigd: veel van de jongeren gaan aan wal studeren en komen niet terug. Wat we ook we begrijpen.
Onze “gondelier” voor een vaart op een rietboot
Na dit indrukwekkend bezoek varen we door naar het eiland Amantaní, zo’n 2 uur varen van de Uros- eilanden. We slapen bij gezinnen thuis: een homestay. Op dit eiland zijn de mensen volledig zelfvoorzienend. Ze hebben hout, klei en stenen om te bouwen, akkers om te bewerken en met de oogst en het borduurwerk dat ze maken, gaan ze in Puno ruilen voor wat ze aanvullend nodig hebben. Tijd speelt geen rol, de dag wikkelt zich af zoals hij komt.
De tijd heeft hier stil gestaan
We worden per gezin ingedeeld bij een gezin waar we eerst een lunch krijgen en het erf/ huisje en onze kamers kunnen bekijken. Eenvoudigweg is hier van toepassing; in de slaapkamer een bed en een po (ja, serieus een po) een spiegel en een lampje. Meer niet. In de keuken een gasstel op een gasfles met twee potjes en twee kastjes waar de vrouw des huizes Nancy vanalles uit tovert. Van bestek tot soep, brood en groente. Amantaní is vegetarisch, want er wordt heel veel groente gekweekt. Aardappel wordt in Peru als groente gezien, wat betekent dat je dus verschillende groenten krijgt waaronder aardappel, en rijst. Het smaakt heerlijk!
De kerk van Amantani
Na de lunch staat er een wandeling op de rol, naar de tempel voor Pachamama, wat zoveel betekent als Moeder aarde. Er is ook een tempel voor pachapapa, maar die is minder belangrijk. In heel Peru is pachamama belangrijk, het teken (een spiraal naar binnen) is het symbool voor Moeder aarde.
Het café van Amantani
Omdat de tempel bovenop de berg staat en we daar de zonsondergang gaan zien, lopen Pieter en Li Chen naar boven. Het is niet verantwoordelijk om de nachtblinde het steile pad naar beneden in t donker te laten lopen, zelfs niet met hoofdlamp op.
Even poseren
Na een prachtige zonsondergang drinken we warme chocomelk op het dorpsplein, want t is KOUD!! Daarna wederom een lekkere maaltijd bij ons gezin. We proberen met handen en voeten, en de translate-app een gesprek te voeren met Marcelino en Nancy. Dat lukt aardig. Als trotse grootouders laten ze ons de foto’s van hun kleindochter zien. Alle oma’s zijn hetzelfde, waar ook ter wereld!
Prachtige zonsondergang
En dan is het tijd om te gaan slapen. In een hard bed met een lakentje en twee ontzettend zware en dikke dekens. In de kamer is t steenkoud, net als buiten. Met veel kleding aan schuiven we in bed. En nu maar hopen dat we niet moeten plassen… want dan moeten we de po vanonder ons bed trekken…
We verlaten Chivay al vroeg in de ochtend want er zijn op onze route naar Puno wegwerkzaamheden waardoor de weg maar twee keer per dag een uur opengesteld wordt. Aangezien we écht naar Puno willen in het middagblok dat de weg open is, gaan we op tijd in de rij staan. De weg er naartoe is prachtig: we zien alpaca, vicuña’s en vele vogels in het adembenemende berglandschap. We bevinden ons nog steeds rond de 3400 meter maar Puno ligt hoger, op 3815 meter.
Mirador gelegen op 4413m
Het wachten in de rij valt mee en we zijn vlot mee als de weg open gaat. Dat is fijn want we hebben nu nog tijd voor een bezoek aan de pre-inca graftombes en tempels van Sillustani. De pre-Inca tombes zitten verstopt inderdaad de grond, een volk dat er later woonde heeft ze half in en half boven de grond gebouwd en de Inca’s hebben torens boven de grond gebouwd. Helaas zijn ze leeggeroofd door de Spanjaarden maar de ruïnes zijn nog goed te bekijken. Met onze nieuwe gids krijgen we uitleg wat t geheel meer laat spreken. We arriveren op tijd in ons hotel in Puno en gaan heerlijk dineren bij Moshja.
Even poseren
Morgen wederom vroeg uit de veren voor het bezoek aan het Titicacameer. Dat spreekt al tot m’n verbeelding sinds we daarover leerden op de basisschool. Het hoogste bevaarbare meer met volken die op riet leven in het meer. We zijn benieuwd, ook al weten we dat het erg toeristisch is.
Graftombe bij SillustaniVanaf de Sillustani een prachtig uitzicht
Tijdens onze reis door Peru mag een bezoek aan de Colca Canyon niet ontbreken. Deze adembenemend diepe kloof, die op sommige plekken zelfs twee keer zo diep is als de Grand Canyon, herbergt niet alleen spectaculaire natuur, maar ook een van de meest majestueuze en grootste vogels ter wereld de Andescondor.
Andescondor
We stonden vroeg op om op tijd bij Cruz del Cóndor te zijn, een uitkijkpunt dat bekendstaat als dé beste plek om condors te spotten. Voor de duidelijkheid we waren daar reeds eerder maar op dit vroege tijdstip ook beslist niet alleen. Het staat er werkelijk vol met mensen die de Condors willen bewonderen. Wat een tegenstelling tot de dagen ervoor toen we hier nagenoeg alleen waren. Maar het op tijd opstaan en het wachten werd rijkelijk beloond. In de ochtendzon verschenen al gauw de eerste condors boven de kloof. Eén voor één zweefden ze omhoog, gedragen door de thermiek, hun gigantische vleugels breed uitgespreid. Het is bijna onwerkelijk hoe geruisloos zulke enorme vogels kunnen vliegen.
Andescondor
Sommigen zweefden op slechts enkele meters afstand langs de rand van de kloof een magisch en machtig moment. De stilte onder de aanwezigen sprak boekdelen (menig oh en ah) iedereen was zichtbaar onder de indruk van deze ontmoeting.
Andescondor
De Andescondor (Vultur gryphus) is een van de grootste vliegende vogels ter wereld. Met een spanwijdte tot wel 3 meter en een gewicht van 10 tot 15 kilo is hij een ware luchtreus. Condors kunnen wel 70 jaar oud worden en zijn heilig in veel culturen in Zuid-Amerika vooral bij de Inca’s, die de condor zagen als symbool van de hemel en een boodschapper tussen het aardse en het goddelijke.
Andescondor
Wat deze vogels extra bijzonder maakt, is hun manier van vliegen. Ze flapperen zelden met hun vleugels, maar gebruiken vrijwel uitsluitend luchtstromen om te zweven. De Colca Canyon biedt daar perfecte omstandigheden voor, waardoor het een van de beste plekken ter wereld is om condors in het wild te observeren.
De hangbrug tijdens onze trail
Na ons bezoek aan Cruz del Cóndor begonnen we rond 11:00 uur aan een prachtige wandeling vanuit Yanque een klein, sfeervol dorpje omringd door groene terrassen en vulkanische bergen. Met onze kleine dagrugzakken op liepen we de hangbrug over die de Colca-rivier overspant, en lieten het dorp langzaam achter ons.
Terrassen tijdens onze wandeling
De klim begon vrijwel meteen: via een stoffig, maar goed begaanbaar pad omhoog langs oude akkers en grazende koeien. Ondanks de hoogte van ruim 3.600 meter genoten we volop van de rust, het weidse uitzicht, en het zicht op de indrukwekkende Sabancaya-vulkaan, die af en toe een pluim rook omhoog liet krullen.
Uyo-Uyo
Na een 1,5 uur lopen bereiken de Uyo-Uyo ruïnes. Deze pre-Inca nederzetting ligt prachtig tegen de bergflank, met uitzicht over de vallei en oude landbouwterrassen zover het oog reikt. Onderweg passeerden we klifgraven, stenen muren en smalle irrigatiekanalen die nog steeds functioneren.
Wandelen tussen de terrassen en cactussen
Na weer een uurtje lopen bereiken we het dorp Coporaque. In Coporaque was het een dorpsfeest erg leuk om hier kort wat indrukken van op te doen. Een wandeling van slechts een paar uur, maar eentje vol afwisseling en hoogtepunten zowel letterlijk als figuurlijk.
Onze dag begon vroeg, met een heerlijk ontbijt om 8:00 uur bij het restaurant La Granja del Colca. Terwijl we genoten van verse broodjes, jus en roereieren en een lekkere kop koffie, werden we getrakteerd op een uitzicht dat zijn gelijke niet kent. Vanaf het panoramische terras keken we uit over de immense diepte van de Colca Canyon en toen hoog in de lucht verschenen er ineens wel vier condors, zwevend op de ochtendthermiek. Met hun enorme vleugelspanwijdte gleden ze stilletjes langs de rotswanden, alsof ze ons kwamen begroeten. Wat een machtig begin van de dag..
Magnifieke uitzichten op Colca Canyon
De Andescondor is een van de grootste vliegende vogels ter wereld. Met een spanwijdte van maar liefst 3 meter zweeft deze indrukwekkende roofvogel moeiteloos door de berglucht op de thermiek, vaak zonder één vleugelslag. De condor speelt een belangrijke rol in de Andes-cultuur en wordt gezien als een symbool van kracht en vrijheid. Het is een zeldzaam en bijzonder moment om ze te spotten in het wild en Colca Canyon is één van de beste plekken ter wereld om dat te doen.
Prachtig zicht op de zwevende Condors
Met onze buikjes vol en uiteraard vol verwachting van wat de rest van de dag ons nog brengen zal begonnen we aan onze wandeling van circa 8km. De frisse maar ijle ochtendlucht vulde onze longen terwijl we het pad volgden langs de rand van de canyon. Elke bocht onthulde nieuwe vergezichten en terrassen die al eeuwenlang worden bewerkt, diepe valleien vol groen, en op de achtergrond de majestueuze toppen van de Andes.
Magnifieke uitzichten op Colca Canyon
Onderweg was het stil, op het geluid van de wind en het gefluit van wat vogels na. Af en toe hielden we stil om de omgeving in ons op te nemen. De grootsheid van de canyon is overweldigend het voelt alsof je je in een andere wereld bevindt, eentje waar de natuur nog de hoofdrol speelt.
Magnifieke uitzichten op Colca Canyon
We namen de tijd niet alleen om foto’s te maken, maar om écht te kijken en te genieten. Op een rustig uitkijkpunt lieten we ons zakken op een rots, en lieten de stilte tot ons doordringen. Hier, ver van de drukte, voel je jezelf echt verbonden met het landschap om je heen, heerlijk genieten dus.
Uitzicht over Colca Canyon
De wandeling eindigde met een heerlijke lunch, de herinnering aan die ochtend het heerlijke ontbijt, de zwevende condors, de adembenemende uitzichten zullen nog lang in onze herinneringen blijven hangen. Na deze heerlijke wandeling zal de Cerveza en Lomo Saltado zeker smaken.
Vandaag begon ons avontuur vroeg om 8:00 uur reden we weg uit Arequipa, de ‘witte stad’, met haar elegante koloniale gebouwen en uitzicht op de vulkanen. Terwijl we de stad achter ons lieten, maakte de drukte langzaam plaats voor rust en uitgestrekte vergezichten. Onze bestemming? Het afgelegen bergdorp Cabanaconde, gelegen aan de rand van de indrukwekkende Colca Canyon.
Lama
De rit was allesbehalve saai. Al snel veranderde het landschap drastisch de weg kronkelde omhoog door het Andesgebergte, met uitzicht op diepe valleien, besneeuwde toppen en uitgestrekte hoogvlaktes vol vicuña’s en alpaca’s. De lucht werd ijler, de kleuren feller. We maakten verschillende stops langs de route, niet alleen om foto’s te maken, maar ook gewoon om te genieten van het adembenemende landschap en de stilte die hier zo anders aanvoelt dan in de stad.
Traditioneel geklede bevolking
Na een rit over de hoogvlaktes bereikten we rond het middaguur de spectaculaire Patapampa pas. Met een hoogte van 4910m is dit het hoogste punt van onze route. Hier stopten we opnieuw om te acclimatiseren, wat foto’s te maken en te genieten van ijle lucht en een duizelingwekkend panorama we hebben zicht op twee besneeuwde vulkanen, Misti en Chachani.
Misty
Elke stap voelt zwaarder dan de vorige. De lucht is ijl, zuurstof schaars. Ademhalen gaat niet vanzelf meer het is alsof je longen voortdurend naar adem happen, zonder voldoening. Zelfs de kleinste inspanning, een helling oplopen, lijkt een marathon. Hartslag en ademhaling versnellen, niet door haast, maar door de hoogte.
Opgepast Lama’s
In Peru zijn cocabladeren al eeuwenlang een trouwe metgezel van de bergbewoners. Voor reizigers die de hoge Andes trotseren zoals bij de Patapampa-pas het is een natuurlijk hulpmiddel tegen de slopende effecten van de hoogte. Lokale bevolking raadt het met een glimlach aan: “Mastica coca, te ayuda.” Kauw coca, het helpt je.
Colca Canyon
Cocabladeren bevatten milde alkaloïden die, wanneer je ze rustig kauwt of als thee drinkt (mate de coca), de ademhaling iets efficiënter maken en vermoeidheid helpen tegengaan. In de ijle lucht, waar elke stap energie kost en elke ademhaling telt, bieden ze verlichting. Geen wonder dat herders, boeren en reizigers het groene blad nog altijd koesteren. Uiteraard proberen wij ook dit middel maar helaas dit is niet voor ons westerlingen weggelegd, niet te vreten…..! Maar goed wel geprobeerd.
Cruz del Cóndor
Halverwege de dag bereikten we de Colca Canyon een van de diepste kloven ter wereld. De steile wanden en diepe afgronden zijn bijna surrealistisch. Vanaf diverse miradors (uitkijkpunten) kregen we een voorproefje van de grootsheid van deze kloof. De contrasten zijn spectaculair terrassen die al sinds de Inca-tijd in gebruik zijn, kleurrijke bloemen langs de rotsachtige randen, en ver onder ons de Colca-rivier die zich een weg baant door het landschap.
Colca Canyon
We maakten een korte, maar indrukwekkende wandeling door een deel van de canyon. De lucht was fris en helder, en bij elke bocht van het pad werd het uitzicht indrukwekkender. Onze eindbestemming van de wandeling was Cruz del Cóndor, een beroemd uitkijkpunt waar we je met een beetje geluk de machtige Andescondor kunt zien. En dat geluk hadden we. Terwijl we uitkeken over de kloof, zagen we plotseling de eerste schaduw over de rotswand glijden even later zweefden de eerste condor boven ons hoofd. Soms zo dichtbij dat het leek dat je ze nagenoeg kon aanraken. Wat een prachtig gezicht. Stilte, verwondering, en kippenvel.
Colca Canyon
Na deze bijzondere ontmoeting reden we door naar Cabanaconde, een klein dorpje dat aanvoelt als het einde van de wereld in de beste zin van het woord. Hier zijn de wegen nog onverhard, de mensen vriendelijk, en de sterrenhemel ongekend helder. Terwijl de zon reeds achter de bergen was verdwenen, keken we terug op een dag vol indrukken, ontmoetingen en natuur van een bijna buitenaardse schoonheid.
Net buiten Arequipa, aan de rand van de woestijn, liggen de Canteras de Añashuayco of anders gezegd de steengroeves waar het beroemde witte sillar-gesteente vandaan komt. Het is deze vulkanische steen die Arequipa de bijnaam La Ciudad Blancagaf (de witte stad), en als je er staat, begrijp je meteen waarom.
Witte steen in de steengroeve
Het landschap is droog, stoffig en bijna onwerkelijk. Tussen metershoge muren van wit gesteente werken mannen met hamer en beitel, nog steeds op dezelfde manier als hun voorouders dat al eeuwen voor hen deden. Bij elke slag weerkaatst het geluid tegen de rotswanden en stuift er wit stof op in de brandende zon.
De blokken worden met de hand uitgehakt
Sommige blokken zijn al uitgehakt en deze zijn strak gestapeld klaar om later een nieuwe gevel te vormen. Andere delen van de groeve lijken eerder op een openluchtmuseum er staan vele uitgehakte reliëfs en standbeelden die het harde vakmanschap van de steenhouwers laten zien. Navraag doet ons leren dat de steenhouwers 8 sol per blok verdienen, als de houwers hun best doen kunnen ze max. 12 blokken per dag maken, ze werken 7 dagen per week een rekensom levert dus circa 2800 sol salaris per maand. Omgerekend circa 700 euro. Of dit veel is voor dit harde werk……!
Metershoge rots waar de blokken worden uitgehakt
De steengroeve is niet bepaald een plek waar je te lang blijft hangen, maar wel eentje die indruk maakt. Het is ruw, heet en vooral stoffig maar toch ook weer prachtig. Een eerbetoon aan de handen die deze stad letterlijk hebben opgebouwd.
Prachtig beeldhouwwerk
We vervolgen de reis naar wederom een markt, vlak buiten het centrum van Arequipa ligt La Parada Market, een plek waar weinig toeristen komen, maar waar de stad echt tot leven komt. Geen opsmuk, geen poespas alleen rijen met stalletjes vol met fruit en lokale mensen die precies weten wat ze nodig hebben.
Heerlijk vers fruit
We lopen langs allerlei soorten fruit en horen hoe marktvrouwen luid hun koopwaren aanprijzen. La Parada is chaotisch, levendig maar juist dat maakt het bijzonder. Geen mooi verpakte ervaring, maar een kijkje in het alledaagse Peru.
Meterslange kraampjes met fruitStraatbeeld met op de achtergrond prachtige bergen
Je verwacht het misschien niet meteen op een reis door Peru, maar soms zegt een begraafplaats meer over een stad dan een museum. Dat gevoel bekroop mij toen we door het cementerio municipal van Cerro Colorado liep een uitgestrekt kerkhof aan de noordrand van Arequipa, ver weg van de toeristische paden.
De begraafplaats Cerro Colorado
Hier geen serene stilte of marmeren beelden, maar rijen vol kleurige graven, foto’s, plastic bloemen en handgeschreven boodschappen. Sommige graven zijn eenvoudig, anderen verrassend uitbundig versierd met ballonnen, speelgoed, of zelfs blikjes bier. Alsof het leven nog even mee mocht.
De begraafplaats Cerro Colorado
Wat ook opviel, waren de vele smalle nissen op het kerkhof. In plaats van traditionele graven liggen hier de overledenen in kleine, vaak kleurrijk versierde nissen netjes opgestapeld. Het is een praktische oplossing voor de ruimte, maar het geeft de plek ook iets intiems en bijna huiselijks. Sommige nissen hebben kleine foto’s of persoonlijke spullen erbij een stille herinnering aan het leven dat er eens was.
De begraafplaats Cerro Colorado
Tussen de rijen graven loopt een oude man met een gieter, ergens verderop zingt een vrouw zachtjes terwijl ze het graf van haar familie schoonmaakt. Alles ademt eenvoud, maar ook diepe verbondenheid. Hier wordt niet alleen gerouwd, maar er wordt hier herinnerd luid, levendig en met liefde.
De begraafplaats Cerro Colorado
Het is zeker geen plek waar je selfies maakt of lang blijft hangen, maar wie echt iets van Arequipa wil begrijpen, moet ook hier even stil blijven staan.
Het bezoek liet mij niet onberoerd. Tussen al die verhalen in steen en bloemen voelde ik iets dat moeilijk te omschrijven is een mengeling van rust, verdriet en schoonheid. Het raakte me hoe dood en leven hier zo dicht bij elkaar liggen, zonder opsmuk maar met oprechte menselijkheid. Deze plek blijft nog wel even hangen.
Na de excursies gaan we op zoek naar een plek waar je de Peruaanse keuken écht kunt proeven? We belanden bij restaurant Tanta in Arequipa een aanrader. Mijn keuze viel op de lomo saltado clásico. Malse stukjes rundvlees, roergebakken met uien, tomaten en een vleugje sojasaus, geserveerd met frietjes en rijst. Dus, als je ooit in Arequipa bent en zin hebt in een heerlijke lunch, is Tanta zeker een aanrader.
Proost
We sluiten de dag af met een kookworkshop waar we leerden hoe je drie Peruaanse klassiekers maakt: ceviche, lomosaltado en natuurlijk de perfecte piscosour. Onder begeleiding van een enthousiaste chef doken we de keuken in, sneden we verse ingrediënten en leerden we de geheimen achter de smaken die Peru zo uniek maken.
Snijden van de ceviche
Na een drukke dag duiken we ons bedje in morgen een reisdag naar Cabanaconde wat op 3200m hoogte ligt onderweg passeren we ook de 4000m. Nu maar hopen dat onze medicijnen tegen de hoogte ziekte effectief zijn en hun werk doen.
Even vlam in de pan voor de lekkerste lomo saltada
