Er zijn plekken op aarde waar de tijd lijkt stil te staan waar de stenen fluisteren en de bergen geheimen bewaren. Machu Picchu is zo’n plek. Tenminste geheimen…… Machu Picchu wordt dagelijks bezocht door circa 5000 toeristen (max. toegestane aantal bezoekers). Maar alsnog Machu Picchu is één van de zeven wereldwonderen en staat al heel lang op onze bucketlist. En vandaag komt deze droom voor ons uit.

De ochtend begint vroeg (4:00 uur) in Aguas Calientes. De lucht ruikt naar mist en belofte. Terwijl de eerste zonnestralen de Andes beginnen te kleuren, stappen we in de bus die zich kronkelend omhoog werkt langs steile bergwanden. Onze gedachten gaan uit naar hetgeen we straks mogen aanschouwen.

Aangekomen op de top wandelen we nog een 10 a 15 minuten naar boven en dan…, tussen de wolken, ligt het daar Machu Picchu, de verloren stad van de Inca’s. Het is alsof je een een schilderij binnenstapt, de terrassen, de tempels, de zon, de wolken en de stenen paden van Machu Picchu liggen vredig op de rug van de berg, omringd door torenhoge pieken en diepe valleien. Hier geen stadsgeluiden, alleen het zachte gefluit van een vogel en het geritsel van bladeren in de wind en het klikken van de camera’s van de bezoekers die net als ons dit adembenemend plaatje mogen aanschouwen.

Volgens historici werd Machu Picchu gebouwd rond 1450, vermoedelijk als koninklijk toevluchtsoord voor de Inca-keizer Pachacuti. Maar de stad werd nooit door de Spaanse veroveraars ontdekt en raakte eeuwenlang verborgen onder een dikke laag vegetatie. Pas in 1911 bracht de Amerikaanse onderzoeker Hiram Bingham de stad opnieuw onder de aandacht van de wereld.

Het voelt totaal niet alsof we een toeristische attractie bezoeken. Het voelt meer alsof we getuige zijn van iets magisch. Een dergelijk complex op deze hoge en onbereikbare plaats het is haast onvoorstelbaar. Terwijl we over de oude paden lopen langs de zonnetempel, de Intihuatana-steen en de koninklijke verblijven bemerken we hoe nauw alles is afgestemd op de zon en de sterren. De Inca’s bouwden met een precisie die zelfs vandaag bewondering oproept. Geen cement, alleen perfect passende stenen, alsof de berg zelf meegewerkt heeft.

Sommige plekken moet je voelen, niet alleen zien. Machu Picchu is zo’n plek. Het is geen foto, geen checklist, geen afgevinkte highlight. Het is een herinnering die ons bijblijft.