Met een fijne boottocht en een daypack voor de komende dagen varen we de haven van Puno uit, op weg naar de Uros-eilanden. Drijvende eilanden van riet waar al eeuwen lang mensen op wonen. Misschien herken je de typische rieten bootjes wel? Een bijzondere ervaring om op zo’n eilanden te lopen en te zien hoe deze mensen leven. Ze hebben niets dan vis en riet, dus zijn van handnijverheid afhankelijk.

Op de markt in Puno gaan ze ruilen zodat ze andere spullen kunnen kopen (eten, kleding, hout en touw als belangrijkste elementen). In traditionele kleding krijgen we uitleg over hun leven en hoe we dus als toerusten bijdragen aan hun economisch welzijn. Een huisje van riet met een houten frame is net groot genoeg voor een tweepersoonsmatras en zitplaatsen voor 6 (op de grond).

Vuur is levensgevaarlijk dus wordt er op een verhoging gekookt op hou. Op één eilanden wonen ongeveer 15 mensen en het riet moet continu onderhouden worden omdat het kwetsbaar is. Zowel onder water als de toplaag, wat totaal neerkomt op een pakket van minimaal 4 meter.

Elke maand komt er een verse laag riet bovenop en de huisjes hebben een meter extra. Het riet wordt uit t meer gehaald: er staat genoeg. Toch wordt deze levenswijze bedreigd: veel van de jongeren gaan aan wal studeren en komen niet terug. Wat we ook we begrijpen.

Na dit indrukwekkend bezoek varen we door naar het eiland Amantaní, zo’n 2 uur varen van de  Uros- eilanden. We slapen bij gezinnen thuis: een homestay. Op dit eiland zijn de mensen volledig zelfvoorzienend. Ze hebben hout, klei en stenen om te bouwen, akkers om te bewerken en met de oogst en het borduurwerk dat ze maken, gaan ze in Puno ruilen voor wat ze aanvullend nodig hebben. Tijd speelt geen rol, de dag wikkelt zich af zoals hij komt.

We worden per gezin ingedeeld bij een gezin waar we eerst een lunch krijgen en het erf/ huisje en onze kamers kunnen bekijken. Eenvoudigweg is hier van toepassing; in de slaapkamer een bed en een po (ja, serieus een po) een spiegel en een lampje. Meer niet. In de keuken een gasstel op een gasfles met twee potjes en twee kastjes waar de vrouw des huizes Nancy vanalles uit tovert. Van bestek tot soep, brood en groente. Amantaní is vegetarisch, want er wordt heel veel groente gekweekt. Aardappel wordt in Peru als groente gezien, wat betekent dat je dus verschillende groenten krijgt waaronder aardappel, en rijst. Het smaakt heerlijk!

Na de lunch staat er een wandeling op de rol, naar de tempel voor Pachamama, wat zoveel betekent als Moeder aarde. Er is ook een tempel voor pachapapa, maar die is minder belangrijk. In heel Peru is pachamama belangrijk, het teken (een spiraal naar binnen) is het symbool voor Moeder aarde.

Omdat de tempel bovenop de berg staat en we daar de zonsondergang gaan zien, lopen Pieter en Li Chen naar boven. Het is niet verantwoordelijk om de nachtblinde het steile pad naar beneden in t donker te laten lopen, zelfs niet met hoofdlamp op.

Na een prachtige zonsondergang drinken we warme chocomelk op het dorpsplein, want t is KOUD!! Daarna wederom een lekkere maaltijd bij ons gezin. We proberen met handen en voeten, en de translate-app een  gesprek te voeren met Marcelino en Nancy. Dat lukt aardig. Als trotse grootouders laten ze ons de foto’s van hun kleindochter zien. Alle oma’s zijn hetzelfde, waar ook ter wereld!

En dan is het tijd om te gaan slapen. In een hard bed met een lakentje en twee ontzettend zware en dikke dekens. In de kamer is t steenkoud, net als buiten. Met veel kleding aan schuiven we in bed. En nu maar hopen dat we niet moeten plassen… want dan moeten we de po vanonder ons bed trekken…