Categorie archieven: Peru

Peru 23 juli Cabanaconda – Colca Canyon

24 juli 2025

Vandaag begon ons avontuur vroeg om 8:00 uur reden we weg uit Arequipa, de ‘witte stad’, met haar elegante koloniale gebouwen en uitzicht op de vulkanen. Terwijl we de stad achter ons lieten, maakte de drukte langzaam plaats voor rust en uitgestrekte vergezichten. Onze bestemming? Het afgelegen bergdorp Cabanaconde, gelegen aan de rand van de indrukwekkende Colca Canyon.

De rit was allesbehalve saai. Al snel veranderde het landschap drastisch de weg kronkelde omhoog door het Andesgebergte, met uitzicht op diepe valleien, besneeuwde toppen en uitgestrekte hoogvlaktes vol vicuña’s en alpaca’s. De lucht werd ijler, de kleuren feller. We maakten verschillende stops langs de route, niet alleen om foto’s te maken, maar ook gewoon om te genieten van het adembenemende landschap en de stilte die hier zo anders aanvoelt dan in de stad.

Na een rit over de hoogvlaktes bereikten we rond het middaguur de spectaculaire Patapampa pas. Met een hoogte van 4910m is dit het hoogste punt van onze route. Hier stopten we opnieuw om te acclimatiseren, wat foto’s te maken en te genieten van ijle lucht en een duizelingwekkend panorama we hebben zicht op twee besneeuwde vulkanen, Misti en Chachani.

Elke stap voelt zwaarder dan de vorige. De lucht is ijl, zuurstof schaars. Ademhalen gaat niet vanzelf meer het is alsof je longen voortdurend naar adem happen, zonder voldoening. Zelfs de kleinste inspanning, een helling oplopen, lijkt een marathon. Hartslag en ademhaling versnellen, niet door haast, maar door de hoogte.

In Peru zijn cocabladeren al eeuwenlang een trouwe metgezel van de bergbewoners. Voor reizigers die de hoge Andes trotseren zoals bij de Patapampa-pas het is een natuurlijk hulpmiddel tegen de slopende effecten van de hoogte. Lokale bevolking raadt het met een glimlach aan: “Mastica coca, te ayuda.” Kauw coca, het helpt je.

Cocabladeren bevatten milde alkaloïden die, wanneer je ze rustig kauwt of als thee drinkt (mate de coca), de ademhaling iets efficiënter maken en vermoeidheid helpen tegengaan. In de ijle lucht, waar elke stap energie kost en elke ademhaling telt, bieden ze verlichting. Geen wonder dat herders, boeren en reizigers het groene blad nog altijd koesteren. Uiteraard proberen wij ook dit middel maar helaas dit is niet voor ons westerlingen weggelegd, niet te vreten…..! Maar goed wel geprobeerd.

Halverwege de dag bereikten we de Colca Canyon een van de diepste kloven ter wereld. De steile wanden en diepe afgronden zijn bijna surrealistisch. Vanaf diverse miradors (uitkijkpunten) kregen we een voorproefje van de grootsheid van deze kloof. De contrasten zijn spectaculair terrassen die al sinds de Inca-tijd in gebruik zijn, kleurrijke bloemen langs de rotsachtige randen, en ver onder ons de Colca-rivier die zich een weg baant door het landschap.

We maakten een korte, maar indrukwekkende wandeling door een deel van de canyon. De lucht was fris en helder, en bij elke bocht van het pad werd het uitzicht indrukwekkender. Onze eindbestemming van de wandeling was Cruz del Cóndor, een beroemd uitkijkpunt waar we je met een beetje geluk de machtige Andescondor kunt zien. En dat geluk hadden we. Terwijl we uitkeken over de kloof, zagen we plotseling de eerste schaduw over de rotswand glijden even later zweefden de eerste condor boven ons hoofd. Soms zo dichtbij dat het leek dat je ze nagenoeg kon aanraken. Wat een prachtig gezicht. Stilte, verwondering, en kippenvel.

Na deze bijzondere ontmoeting reden we door naar Cabanaconde, een klein dorpje dat aanvoelt als het einde van de wereld in de beste zin van het woord. Hier zijn de wegen nog onverhard, de mensen vriendelijk, en de sterrenhemel ongekend helder. Terwijl de zon reeds achter de bergen was verdwenen, keken we terug op een dag vol indrukken, ontmoetingen en natuur van een bijna buitenaardse schoonheid.

Peru 22 juli Arequipa

23 juli 2025

Net buiten Arequipa, aan de rand van de woestijn, liggen de Canteras de Añashuayco of anders gezegd de steengroeves waar het beroemde witte sillar-gesteente vandaan komt. Het is deze vulkanische steen die Arequipa de bijnaam La Ciudad Blancagaf (de witte stad), en als je er staat, begrijp je meteen waarom.

Het landschap is droog, stoffig en bijna onwerkelijk. Tussen metershoge muren van wit gesteente werken mannen met hamer en beitel, nog steeds op dezelfde manier als hun voorouders dat al eeuwen voor hen deden. Bij elke slag weerkaatst het geluid tegen de rotswanden en stuift er wit stof op in de brandende zon.

Sommige blokken zijn al uitgehakt en deze zijn strak gestapeld klaar om later een nieuwe gevel te vormen. Andere delen van de groeve lijken eerder op een openluchtmuseum er staan vele uitgehakte reliëfs en standbeelden die het harde vakmanschap van de steenhouwers laten zien. Navraag doet ons leren dat de steenhouwers 8 sol per blok verdienen, als de houwers hun best doen kunnen ze max. 12 blokken per dag maken, ze werken 7 dagen per week een rekensom levert dus circa 2800 sol salaris per maand. Omgerekend circa 700 euro. Of dit veel is voor dit harde werk……!

Metershoge rots waar de blokken worden uitgehakt

De steengroeve is niet bepaald een plek waar je te lang blijft hangen, maar wel eentje die indruk maakt. Het is ruw, heet en vooral stoffig maar toch ook weer prachtig. Een eerbetoon aan de handen die deze stad letterlijk hebben opgebouwd.

We vervolgen de reis naar wederom een markt, vlak buiten het centrum van Arequipa ligt La Parada Market, een plek waar weinig toeristen komen, maar waar de stad echt tot leven komt. Geen opsmuk, geen poespas alleen rijen met stalletjes vol met fruit en lokale mensen die precies weten wat ze nodig hebben.

We lopen langs allerlei soorten fruit en horen hoe marktvrouwen luid hun koopwaren aanprijzen. La Parada is chaotisch, levendig maar juist dat maakt het bijzonder. Geen mooi verpakte ervaring, maar een kijkje in het alledaagse Peru.

Straatbeeld met op de achtergrond prachtige bergen

Je verwacht het misschien niet meteen op een reis door Peru, maar soms zegt een begraafplaats meer over een stad dan een museum. Dat gevoel bekroop mij toen we door het cementerio municipal van Cerro Colorado liep een uitgestrekt kerkhof aan de noordrand van Arequipa, ver weg van de toeristische paden.

Hier geen serene stilte of marmeren beelden, maar rijen vol kleurige graven, foto’s, plastic bloemen en handgeschreven boodschappen. Sommige graven zijn eenvoudig, anderen verrassend uitbundig versierd met ballonnen, speelgoed, of zelfs blikjes bier. Alsof het leven nog even mee mocht.

Wat ook opviel, waren de vele smalle nissen op het kerkhof. In plaats van traditionele graven liggen hier de overledenen in kleine, vaak kleurrijk versierde nissen netjes opgestapeld. Het is een praktische oplossing voor de ruimte, maar het geeft de plek ook iets intiems en bijna huiselijks. Sommige nissen hebben kleine foto’s of persoonlijke spullen erbij een stille herinnering aan het leven dat er eens was.

Tussen de rijen graven loopt een oude man met een gieter, ergens verderop zingt een vrouw zachtjes terwijl ze het graf van haar familie schoonmaakt. Alles ademt eenvoud, maar ook diepe verbondenheid. Hier wordt niet alleen gerouwd, maar er wordt hier herinnerd luid, levendig en met liefde.

Het is zeker geen plek waar je selfies maakt of lang blijft hangen, maar wie echt iets van Arequipa wil begrijpen, moet ook hier even stil blijven staan.

Het bezoek liet mij niet onberoerd. Tussen al die verhalen in steen en bloemen voelde ik iets dat moeilijk te omschrijven is een mengeling van rust, verdriet en schoonheid. Het raakte me hoe dood en leven hier zo dicht bij elkaar liggen, zonder opsmuk maar met oprechte menselijkheid. Deze plek blijft nog wel even hangen.

Na de excursies gaan we op zoek naar een plek waar je de Peruaanse keuken écht kunt proeven? We belanden bij restaurant Tanta in Arequipa een aanrader. Mijn keuze viel op de lomo saltado clásico. Malse stukjes rundvlees, roergebakken met uien, tomaten en een vleugje sojasaus, geserveerd met frietjes en rijst. Dus, als je ooit in Arequipa bent en zin hebt in een heerlijke lunch, is Tanta zeker een aanrader.

We sluiten de dag af met een kookworkshop waar we leerden hoe je drie Peruaanse klassiekers maakt: ceviche, lomo saltado en natuurlijk de perfecte pisco sour. Onder begeleiding van een enthousiaste chef doken we de keuken in, sneden we verse ingrediënten en leerden we de geheimen achter de smaken die Peru zo uniek maken.

Na een drukke dag duiken we ons bedje in morgen een reisdag naar Cabanaconde wat op 3200m hoogte ligt onderweg passeren we ook de 4000m. Nu maar hopen dat onze medicijnen tegen de hoogte ziekte effectief zijn en hun werk doen.

Even vlam in de pan voor de lekkerste lomo saltada

Peru 21 juli Arequipa

22 juli 2025

Na een lange reisdag gisten hebben we vandaag een “vrije” dag waarbij wij na een overheerlijk ontbijt de stad Arequipa ontdekken. Arequipa is een stad met karakter. Niet overdreven druk, maar wel levendig genoeg om het gevoel te hebben dat je ergens bent waar het leven gewoon doorgaat. Wat meteen opvalt is het licht helder, warm en bijna goudkleurig door de witstenen gebouwen van tufsteen, waar de stad ook haar bijnaam aan dankt “La Ciudad Blanca”. En op de achtergrond die machtige vulkanen vooral El Misti geeft de stad iets indrukwekkends.

Midden in het levendige centrum van Arequipa ontdekten wij een plek die stil en mysterieus aanvoelde het Monasterio de Santa Catalina. Van buiten zie je vooral hoge muren in rood en oker, maar zodra we door de poort stapten was het alsof we een andere tijd en andere wereld binnenliepen.

We dwaalden door een doolhof van kleurrijke straatjes, kleine pleintjes en knusse kloostercellen. Alles voelde verrassend levendig de muren zijn beschilderd in diepe tinten rood, blauw en wit, en overal bloeien bloemen. Het is moeilijk te geloven dat dit eeuwenlang een afgesloten wereld was, waar nonnen hun hele leven doorbrachten in stilte en toewijding. Het lijkt net een kleine stad in een stad.

Na ons bezoek aan het prachtige klooster slenterden we door de smalle straatjes van het centrum, en aten we een lekkere lunch op een prachtig dakterras. Alles gaat hier net een tandje langzamer, en dat bevalt ons eigenlijk prima. Geen gehaast, geen overvolle toeristenspots gewoon een relaxte sfeer en vriendelijke mensen.

Ook even tijd voor een van onze favoriete bezigheden in een ver en vreemd land namelijk het bezoeken van een echte lokale markt. Zodra we de drukte binnenliepen, werden we meteen weer overvallen door geuren, kleuren en geluiden. Overal waar we keken lagen stapels fruit in alle denkbare kleuren sappige mango’s, felrode tomaten, glanzende avocado’s en exotische vruchten waarvan we van velen de namen niet eens kennen.

Tussen de fruit- en groentestalletjes stonden kraampjes vol vers vlees en vis, verser dan vers. We zagen kippen die zojuist geslacht waren, vissen die nog glinsterden van de oceaan, en kruiden die onze neuzen deden tintelen.

Als je aan Peru denkt, denken de meesten aan Machu Picchu, lama’s of het Andesgebergte. Maar Peru is ook een van de bakermatten van cacao, en produceert al duizenden jaren cacao van topkwaliteit.

We kwamen eigenlijk al gauw in de verleiding om een chocolade workshop te volgen. Dit bleek een regelrechte schot in de roos. In een klein lokaal vol cacao-aroma’s kregen we eerst een korte uitleg over de geschiedenis van cacao in Peru. Superinteressant om te horen hoe de oude beschavingen al cacaodrankjes maakten lang voordat de Europeanen er chocola van gingen maken.

De chocolade moet getemperd worden met een speciale techniek

Tijdens de workshop leerden we ook wat meer over het verschil tussen melk- en pure chocolade. Het belangrijkste zit ’m in het cacaopercentage. Pure chocolade begint meestal bij zo’n 45% cacao en kan oplopen tot wel 100%. Hoe hoger dat percentage, hoe minder suiker erin zit en hoe krachtiger en intenser de smaak wordt. Soms een beetje bitter, maar vaak ook verrassend complex.

Melkchocolade daarentegen bevat meestal tussen de 25% cacao, aangevuld met melkpoeder en meer suiker. Daardoor is de smaak veel romiger, zoeter en toegankelijker, maar wel minder uitgesproken qua cacao. Tijdens het proeven merkten we pas echt hoeveel verschil dat maakt. Elke hap smaakte anders en hoe hoger het cacaopercentage, hoe dichter je bij de smaak van de boon komt.

Na de uitleg was het tijd om zelf aan de slag te gaan. Dus cacaobonen roosteren, cacaobonen pellen, cacaobonen malen tot pasta, en langzaam proeven hoe bitter het begin is en hoe het langzaam transformeert tot iets lekkers. Aan het eind maakten we onze eigen chocoladebonbons welke we konden voorzien van allerlei heerlijke toppings: noten, zout, chili, quinoa.

Aansluitend volgde nog een chocolade proeverij met tot slot een wedstrijdje wie de verschillen tussen echte en “nep” chocolade kon herkennen en wie kon benoemen hoeveel cacao de chocolade bevatte. Uiteindelijk heeft Barbara gewonnen en de prijs, een overheerlijke pisco sour…..

Na de workshop weer tijd voor een koele cerveza en een heerlijk diner, ditmaal wat simpeler een lekkere hamburger en een schaal met nachos lekker eenvoudig maar wel lekker.

Peru 20 juli Nasca – Arequipa

21 juli 2025

Het is nog donker als we om 6 uur ’s ochtends opstaan voor het ontbijt. Rond 7 uur stappen we in de bus van Nasca naar Arequipa. Het wordt een lange rit van zo’n 12 á 13 uur. Aan het eind van de dag komen we aan in de prachtige ‘witte stad’ Arequipa. We zijn moe, een beetje stijf van het zitten, maar vooral vol indrukken van de lange reis over de drukke en soms spannende Pan American Highway.

Kloof veroorzaakt door verschuiving van de tectonische platen

Een groot deel van onze busrit hebben wij afgelegd over de beroemde Pan-American Highway. Deze snelweg loopt helemaal van het noorden van Alaska tot het zuiden van Argentinië meer dan 30.000 kilometer lang! In Peru slingert de weg door bergen, woestijnen en kustvlaktes.

Onderweg rijden we door mistige valleien, dor woestijn landschap, passeren we kleine boerderijen en droge heuvels. Naarmate we verder afzakken richting Arequipa, verandert het landschap langzaam in dorre vlakten. De route is schilderachtig, maar vandaag vooral ook hectisch. Het is namelijk opletten geblazen door de drukkere vrachtwagendoorloop dan normaal. Grote, zware vrachtauto’s bepalen vaak het tempo op smalle delen van de Highway langzaam kruipend verkeer en af en toe een inhaalmanoeuvre vergt van de chauffeurs volledige concentratie.

Het is duidelijk dat de Pan‑American Highway vandaag extra intens is vrachtwagens domineren de weg, met lange rijen en af en toe filevorming. Inhalen moet zorgvuldig gebeuren, zeker in bochtige stukken. De buschauffeur verteld “We gaan pas echt door als we een veilige ruimte vinden.” Dit betekent veel schakelen, remmen en soms stoppen tot het verkeer weer loskomt.

Kleine dorpjes onderweg gelegen aan de Pan American

De reden voor het extra vrachtverkeer is dat er op dit moment geen stakingen zijn. De afgelopen periode zijn er veel stakingen geweest, vooral door mijnwerkers in de regio Nasca. Die protesten zorgden ervoor dat delen van de Panamericana werden afgesloten, waardoor het vervoer tussen Nasca en Arequipa regelmatig stil kwam te liggen. Nu zijn de stakingen tijdelijk stopgezet en zijn alle wegen weer open. Daardoor kan het verkeer weer normaal doorgaan, en verloopt ook de busreis zonder onverwachte blokkades. Dat is een hele opluchting voor zowel reizigers als vervoerders.

Onderweg verandert het landschap langzaam. We rijden langs dorpen, kleine winkeltjes en zien we lokale bevolking met hun dieren. Soms stoppen we even voor een korte pauze. Op een hoger gelegen punt hebben we een mooi uitzicht over de vlaktes richting Arequipa, dat nog in de verte ligt.

Rond 8 uur arriveren we in Arequipa, het is inmiddels donker. We zullen dus tot morgen moeten wachten om de besneeuwde vulkaan Misti te aanschouwen. Nu is het weer tijd voor een koude cerveza maar zeker ook de voldoening van een lange rit over een van Zuid-Amerika’s bekendste wegen.

We eten in een chic (voor Peruaanse begrippen dan toch) restaurant en trakteren onszelf aldaar op het lokale streekgerecht, Alpaca, een nieuw idee voor de menukaart van de Schaapskooi 😉 we zullen bij thuiskomst Sieb attenderen op de mogelijkheid die in z’n wei staat! De Alpaca smaakt verrukkelijk. Na een heerlijke maaltijd slenteren we nog wat door de stad en aanschouwen de mooie gebouwen die wonderbaarlijk prima zijn uitgelicht. Benieuwd wat de dag ons morgen weer brengt….

Peru 19 juli Cahuachi en Cantalloc-aquaducten

20 juli 2025

Soms kom je op plekken waar de tijd lijkt stil te staan. Niet omdat er niets gebeurt, maar omdat het voelt alsof je even in een andere wereld bent gestapt. Cahuachi is zo’n plek.

Na een hobbelige rit door het dorre en eindeloze landschap van de Nazca-woestijn waar stof onze longen vult en de zon meedogenloos op ons brandt bezoeken we een eeuwenoude stad welke is opgegraven uit het zand. Geen toeristen, geen kiosken met frisdrank, geen drukte. Alleen de wind, de zon, het stof en de stilte van ruïnes van een lang vergeten beschaving.

Cahuachi was ooit een bruisende stad van de Nazca-beschaving. Zeker geen gewone stad, maar een heilige plek voor het houden van rituelen en het brengen van offers maar mogelijk ook voor het organiseren van mysterieuze bijeenkomsten waarvan de ware betekenis tot op vandaag een raadsel blijft. De stad ligt er nu stil en verlaten bij en de contouren zijn nog maar slechts gedeeltelijk blootgelegd, merendeel ligt nog verborgen onder het zand maar alles ademt de aanwezigheid van een ooit bloeiende en zeker boeiende samenleving waarbij jezelf realiserend dat dit alles dateert van circa 200 jaar voor de jaartelling

Wat me het meest opvalt is het gevoel van isolatie. Je staat namelijk letterlijk tussen de resten van een verdwenen cultuur, met werkelijk niets om je heen behalve de woestijn. We krijgen uitgebreid uitleg van onze gids en worden geattendeerd op de sporen van deze verloren beschaving, we zien stukjes keramiek, bekijken een met de hand gevormde trap, en zien de restanten van oude muren. Het is zeker geen plek waar je even langs rent maar een plek waar je even stil van wordt. Cahuachi is zo’n plek voor de reiziger die niet bang is voor wat stof in z’n schoenen, de zon op z’n bol en gedachten en overpeinzingen in z’n hoofd maar voor diegene die houdt van het bezoeken van ludieke plekjes buiten de gebaande paden.

Onderweg rijdend door de verlaten woestijnvlakte komende vanuit Cahuachi, worden we door onze gids geattendeerd op een ander maar zeker bizar feit. We worden er namelijk op gewezen dat zowel links en rechts van de weg, verborgen onder het zand duizenden jaren aan geschiedenis begraven ligt, bestaande uit tempels, tombes en rituele voorwerpen die tot op de dag van vandaag de archeologische wereld fascineren.

Vol ongeloof maken we een stop aan de kant van de weg en wat we daar zagen treft je echt recht in je ziel en geeft je kippenvel en een onvergetelijk en bizar gevoel. Met enige verstandsverbijstering belanden we werkelijk midden in een knekelveld vol met resten van skeletten het ligt bezaaid met schedels, botten, stukken keramiek en stukken textiel. Echt werkelijk te bizar om te omschrijven. Hoe dit alle daar terecht is gekomen, heel eenvoudig maar wel heel cru. Dit is het werk van grafrovers. De Nesca bevolking begroef hun overledenen gemummificeerd in graven voorzien van allerhande kostbaarheden zoals goud, zilver en andere waardevolle spullen zoals sieraden. Kortom een gemakkelijk doelwit voor grafrovers.

In Peru zijn deze grafrovers beter bekend als huaceros. Gewapend met pikhouweel, zaklamp en opgezweept door overmatig gebruik van drank en verdovende middelen, trekken deze “schatzoekers” in het holst van de nacht de woestijn in, op zoek naar de graven die vol liggen met keramiek, textiel, sieraden en mummies die ze op de zwarte markt kunnen verkopen.

Volgens oude overtuigingen rust er zelfs een vloek op het verstoren van de doden. Of je daar nu in gelooft of niet de verhalen doen de ronde over grafrovers die spoorloos verdwenen zijn, ziek werden of hun vondsten op mysterieuze wijze weer hebben verloren. De gevolgen zijn echter niet minder schrijnend. Vele graven zijn geplunderd en het restant ligt verspreid over het zand. Echter de rituele context die juist belangrijk is voor archeologen zijn hiermee vernietigd. Helaas zijn veel waardevolle voorwerpen verdwenen in privécollecties.

Tegenwoordig wordt er gelukkig meer gedaan om het gebied te beschermen. De archeologische site van Cahuachi is slechts deels opgegraven en wordt bewaakt. En gelukkig is er verborgen onder het zand en is veel nog onaangeroerd. Wie Cahuachi en omgeving bezoekt, loopt niet alleen door een eeuwenoude ceremoniële stad, maar ook over een dunne grens tussen verleden en heden, tussen eerbied en hebzucht.

Net wanneer ik denk dat het gebied rond Nazca niet droger of stoffiger kan worden, duiken ineens spiraalvormige structuren op tussen de groene avocado-plantages. Geen lijnen of ruïnes dit keer, maar stenen spiralen die in de aarde verdwijnen en lijken bijna buitenaards om te zien. We staan bij de Cantalloc-aquaducten een ingenieus systeem van ondergrondse tunnels, kanalen en schachten, eeuwen geleden aangelegd door de Nazca. En het meest bijzondere? Het werkt nog steeds. Dankzij deze aquaducten ligt er midden in de woestijn een vruchtbare oase. Bijna niemand praat erover, maar dit is wat mij betreft een van de meest verrassende plekken van de regio een bewijs van hoe vindingrijk deze oude cultuur was. Toen ik afdaalde in een van die spiraalvormige schachten, voelde het bijna alsof ik door een eeuwenoude wenteltrap liep, maar dan van aarde en steen. Beneden stroomde koel, helder water, stil en onverstoord.

Wat me feitelijk fascineerde was hoe deze aquaducten op het eerste gezicht bijna iets buitenaards lijken maar feitelijk zó functioneel en slim ontworpen zijn. Ingenieurs van vandaag de dag zouden er jaloers op zijn.

Het einde van de dag nadert tijd voor een koude cerveza en een lekkere maaltijd en de dag nog eens de revue te laten passeren. Morgen wacht ons een hele lange reisdag namelijk van Nasca naar Arequipa een lange busrit van circa 12 uur.

Peru 18 juli Chauchilla en de Nasca lijnen

18 juli 2025

Deze ochtend verlaten we de drukte rond de Nazcalijnen en trekken we naar een bijzondere, afgelegen plek die ons een uniek inkijkje geeft in het verleden van de Inca-cultuur de begraafplaats van Chauchilla. Deze mysterieuze necropolis, gelegen op ongeveer een uur rijden ten zuiden van Nazca, is een van de best bewaarde geheimen van Peru en biedt een fascinerend kijk op het erfgoed van de Inca’s.

Chauchilla stamt uit een periode van ongeveer 600 tot 800 jaar geleden en werd gebruikt door de Nazca-cultuur, die we kennen van de beroemde geogliefen de Nazcalijnen die we vanmiddag vanuit de lucht gaan bewonderen. Wat deze begraafplaats zo bijzonder maakt, zijn de uitzonderlijk goed bewaarde mummies.

In gehurkte houding zitten ze daar, vaak met huid, haar en kleding nog vrijwel intact. Dankzij het droge woestijnklimaat en traditionele balsemingstechnieken zijn de lichamen op een bijna ongelooflijke manier geconserveerd – het is haast alsof ze je elk moment kunnen aankijken.

In Peru groeit ook een cactus met een bijzonder geheim namelijk kleine luizen die, als je ze plet, een knalrode kleurstof afgeven. Deze kleur heet cochenille en werd al door de Inca’s gebruikt voor het kleuren van textiel. De kleur zit vandaag de dag zelfs nog steeds in lippenstift en snoep. Een prachtig voorbeeld van hoe natuur en cultuur hier samenkomen!

Terwijl onze kleine Cessna met veel geluid opstijgt vanaf het zonovergoten vliegveldje in Nazca, Peru, voelen wij een mix van spanning en verwondering. Het een lang gekoesterde wens die in vervulling gaat. Wat zich onder ons uitstrekt, is geen gewone woestijn het is een schilderij van geheimen, een eeuwenoude boodschap die nog altijd wacht op een volledig antwoord.

De piloot knikt, en maakt keer op keer een scherpe bocht, en dan zien we ineens het imposante lijnenspel, ditmaal een kolossale kolibrie, met vleugels zo perfect symmetrisch dat het lijkt alsof hij pas gisteren in het zand is getekend. Even later verschijnt een aap met een spiraalvormige staart, gevolgd door een reusachtige spin. Elk figuur is wel kilometers groot en slechts volledig zichtbaar vanuit de lucht.

De wind rammelt zachtjes aan de vleugels van het vliegtuig terwijl de horizon trilt in de hitte. Onder ons doorkruisen continu rechte lijnen het landschap als oude landingsbanen, sommige kilometerslang en pijlrecht. In onze gedachten speelt steeds de vraag, Wie maakte dit? En waarom? De Nazca-cultuur verdween reeds lang geleden, maar hun erfenis leeft voort in deze raadselachtige kunstwerken die tot de dag van vandaag de tand des tijds nog steeds lijken te trotseren.

Een rondvlucht over de Nazca-lijnen is geen gewone excursie het is een reis naar het verleden. Terwijl we terugkeren naar de landingsbaan en de grond onder ons weer dichterbij komt, laten we de vragen (waar geen antwoord op is) los en genieten we simpelweg van het (wereld)wonder dat we zojuist hebben aanschouwd. Sommige geheimen zijn misschien niet gemaakt om ontrafeld te worden ze zijn er slechts om ons te verwonderen.

We sluiten deze enerverende dag af met een heus vliegcertificaat op zak maar vooral weer een unieke ervaring om aan ons lijstje toe te voegen! Daarna snel terug naar het hotel voor een verfrissende douche en een korte pauze. Zodra we zijn opgefrist, duiken we de stad in op zoek naar een gezellige plek voor een welverdiende, ijskoude cerveza. En voor de afwisseling laten we de lokale keuken vanavond even voor wat het is het wordt pizza of een lekkere burger! Salud op weer een geslaagde dag!

Peru 17 juli Paracas- Islas Ballestas – Nasca

17 juli 2025

De verjaardag van Barbara vieren we wederom in een ver land. Vannacht verbleven we in een fijn hotel in Paracas. Uiteraard begint de dag met ontbijt. En natuurlijk lang zal ze leven…… Vandaag vertrekken we naar Nasca maar niet voordat we nog wat meer van de omgeving van Paracas verkennen.

Op slechts een uurtje varen vanaf Paracas ligt een van de leukste verrassingen van de Peruaanse kust namelijk de Islas Ballestas. Dit zijn rotsachtige eilanden vol zeeleeuwen, pinguïns en duizenden vogels en dat zien we dan allemaal in minder dan een ochtend.

Je hoeft dus helemaal geen dure Galápagos-trip te boeken om een stukje ruige natuur te beleven. De Ballestas eilanden worden in de volksmond namelijk vaak ook “kleine Galápagos” genoemd en met reden. Tijdens een korte boottocht varen we tussen hoge rotsbogen, langs steile kliffen en door grotten waar het barst van het dierenleven.

Op de eilanden zien we ontzettend veel en verschillende vogels maar ook zeeleeuwen en Hunboltpinguins.

Prachtig! Al was het maar voor de boottocht, wij zijn gelukkig als we op zee zijn, of in ieder geval bij het water. Sternen, Pelikanen, Aalscholvers, Jan van Genten en andere prachtige vogels wonen op, rond en in de rotsen. De enige “vijanden” zijn de zeeleeuwen. Noemenswaardig is dat iedere 6 à7 jaar de inwoners van Paracas naar de eilanden komen om de vogelpoep anders gezegd “guano”, te verzamelen.

Aanleg steiger voor het verzamelen van Guano

Deze mest is een prima exportproduct waar ze een goede boterham mee kunnen verdienen. Het witte goud noemen ze het hier. Wel een schijtwerk om de guano van de rotsen te schrapen….!

Voordat we de eilanden bereiken, varen we nog langs een gigantische geoglief welke is gemaakt in het zand van het schiereiland de Paracas Candelabra. Deze 180 meter lange figuur lijkt op een kandelaar, anker of cactus niemand weet precies waarom hij is gemaakt of door wie. Wat we wél weten hij is al honderden jaren oud en nog altijd duidelijk zichtbaar.

Na de boottocht rijden we naar Huacachin. Een oase in de woestijn zoals een kind zich een oase verbeeld. Huacachina is een kleine, betoverende oase gelegen in het zuidwesten van Peru, op slechts vijf kilometer van de stad Ica.

Deze natuurlijke oase wordt omringd door torenhoge zandduinen en palmbomen en is een populaire bestemming voor zowel Peruaanse als internationale reizigers die op zoek zijn naar avontuur, rust, of een unieke woestijnervaring.

Huacachina is uniek in Zuid-Amerika. Midden in een dorre woestijn rijst een smaragdgroen lagune op, omringd door weelderige vegetatie en een charmant dorpje. Volgens de lokale legende is de lagune ontstaan uit de tranen van een jonge prinses, wat de plek een mysterieus tintje geeft.

Samen poseren in de woestijn bij Huacachin

Van Lima via Paracas naar Nasca, zand, zon en een weg die maar blijft gaan. We rijden namelijk op Pan-American Highway, soms bijna eindeloos lint van asfalt dat zich uitstrekt tussen kust en woestijn. De Pan-American Highway is een van de langste wegennetwerken ter wereld. De Highway strekt zich uit van Prudhoe Bay in Alaska (VS) tot Ushuaia in het zuiden van Argentinië, en doorkruist bijna het hele Noord en Zuid Amerikaanse continent. De totale lengte van de Highway is ongeveer 30.000 kilometer. Wij rijden er slechts een klein gedeelte van maar het maakt de gedachte niet minder.

Langs de Highway duiken af en toe kleine dorpjes op waar het leven traag gaat precies zoals het hoort in deze uithoek van de wereld. We passeren onderweg verlaten stranden, roestige visserbootjes en passeren verlaten eettentjes en verkoopkraampjes.

We rijden richting Nasca en het landschap wordt steeds droger, dramatischer bijna. Zandduinen, lege vlaktes, maar dan ineens een uitkijktoren met uitzicht op gigantische lijnen in de grond. Niemand weet nog precies waarom die figuren daar zijn, maar je kunt er wel een uurtje over filosoferen (het beste onder genot van een koele cerveza).

Vanuit de uitkijktoren langs de Pan-American Highway hadden we zicht op de Boom, de Hand en een stuk van de Hagedis (die helaas deels is doorkliefd door de Pan American Highway zelf), morgen gaan we met het vliegtuig de rest van de lijnen, tenminste een indrukwekkend groot aantal vanuit de lucht bewonderen.

De lange rit over de Highway is echt vol contrasten (misschien zelfs wel tegenstrijdigheden), maar zeker ook eentje waarin je echt voelt dat je onderweg bent. Niet zomaar van A naar B, maar door een stuk wereld dat tegelijk ruw, mysterieus en zeker prachtig is.

Dus voor nu de gordel vast, zonnebril op, muziekje aan en gewoon lekker (mee)rijden. Nasca wacht.

Peru 16 juli Lima – Paracas

17 juli 2025

Na een erg plezierige, maar lange vlucht naar Lima zijn we voor t eerst in Zuid Amerika. Het weer is het tegenovergestelde van ons zomerse weer in Nederland want het is hier zwaar bewolkt, mistig zelfs. Het is zelfs zo vochtig dat het lijkt te regenen. Winter in Lima kenmerkt zich door deze constante mist. De temperatuur is prima want het is zo’n 17 graden.

Wel een jasje aan, maar meer vanwege de damp die t klammig laat aanvoelen. We hebben met de hele groep heerlijk gegegeven bij Tanto, een prima restaurant waar we de Peruaanse gerechten geprobeerd hebben. Én een pisco sauro, de lokale cocktail. En rond een uur of 21u hadden we t allemaal wel gehad, en zijn we lekker ons bed in gedoken. Vanmorgen heerlijk ontbeten met harde broodjes, kaas en ham, fruit en eieren en spek en nog meer lekkers. Wat een verademing vergeleken met de Aziatische ontbijten. Al kunnen we noodles bij t ontbijt best waarderen.

Vandaag rijden we naar Paracas, waar een nationaal park ligt wat we gaan bezoeken. De weg die we nemen is de PanAmericana, die van Alaska tot onder in Chili loopt. De kustlijn is grillig woestijngebied met heuvels en rotsen tot aan t water. In eerste instantie dus een saai gebied, maar doordat de woestijn direct aan de zee grenst maakt het toch een speciaal landschap. Er groeit ook helemaal niets, nog geen sprietje. Behalve de zeemist die de lucht vochtig maakt, valt hier zelden tot nooit regen.We zien ook direct dat t een arm land is: meer dan 30 procent van de bevolking leeft onder de armoedegrens en dat is goed te zien aan de huizen en infrastructuur.

Paracas Nationaal Park ligt aan de zuidkust van Peru, op zo’n 4 uur rijden van Lima. Het is een uitgestrekt natuurgebied waar zandduinen uitlopen in ruige kliffen en stranden vol leven. We zien flamingo’s en pelikanen. Paracas is een beschermd natuurgebied aan de kust van Peru, het park is bijna 3.400 km² groot (groter dan de provincie Utrecht).

Wat een bizarre wereld we staat in het midden van de woestijn. Maar als we ons omdraaien zien we de Stille Oceaan glinsteren. Dit is Paracas. Een plek waar droogte, wind en leven op een bizarre manier samenkomen.

En het mooie? Het is relatief rustig, niet overdreven toeristisch en perfect als je even een wilt uitwaaien, letterlijk, want de wind hier heeft geen pauzeknop.

Paracas ligt in een van de droogste regio’s ter wereld. Het regent hier vrijwel nooit sommige jaren geen druppel. Toch is de luchtvochtigheid relatief hoog door de nabijheid van de oceaan. Temperaturen zijn mild tot heet, afhankelijk van het seizoen. Overdag is de temperatuur zo rond de 20–30°C, met weinig schaduw, s’Nachts koelt het af naar circa 15° maar Paracas staat bekend om z’n sterke wind (‘el paracas’), vooral in de middag. Die kan flink aan je kleding trekken, dus zonnebrillen en hoedjes of petten met een touwtje zijn zeker geen overbodige luxe.

De landschappen zijn echt surrealistisch een oneindige mix van eindeloze zandvlaktes, grillige rotsformaties, steile kliffen, zoutvlaktes en felgekleurde (rode) stranden. Nergens geen groen maar wel dramatische schoonheid.

Paracas zelf is een klein kustplaatsje dat leeft van toerisme, visserij en kleinschalige handel. Er wonen een paar duizend mensen; velen werken in de boottochten, hotels of restaurants. Je kunt er heerlijk eten en fijn een biertje drinken. Ons hotel is prima en ligt dicht bij de boulevard. Tijd om ons bedje op te zoeken het was een indrukwekkende eerste dag in Peru tot morgen.

Het nationaal gerecht van Peru Lomo Saltado

Op naar Peru Een nieuw avontuur wacht!

9 juli 2025

Jaaaa, we gaan weer op avontuur! Na onze onvergetelijke reis door China vorig jaar, is het tijd om opnieuw onze koffers te pakken. Dit keer trekken we naar de andere kant van de wereld: Peru!

Geen tempels dit keer, geen verstikkende hitte we verruilen Azië voor het zuidelijk halfrond, waar het momenteel winter is. Een ander continent, een nieuw avontuur, een frisse kijk op cultuur, natuur én geschiedenis. We hebben er ontzettend veel zin in!

Omdat we geen zin hebben om alles zelf te regelen en vooral omdat we het leuk vinden om ook met anderen in gesprek te komen op vakantie, gaan we weer met een groep. Niet zomaar een groep, maar voor gezinnen met tieners van 16 jaar en ouder. Zo heeft Li Chen leeftijdsgenoten om mee op te trekken wel zo gezellig! En voor ons betekent het: ervaringen delen, leuke gesprekken en nieuwe mensen ontmoeten.

De meeste voorbereidingen zijn inmiddels afgerond:
✔ Extra inentingen gezet
✔ Nieuwe flightbags aangeschaft (de vorige hebben China helaas niet overleefd)
✔ Spullen ingeslagen voor onze meerdaagse trekking we lopen de prachtige Lares Trail
✔ Onze reiswebsite weer bijgewerkt, zodat iedereen mee kan genieten

Onze reis start met een lange vlucht: bijna 13 uur in een rechtstreekse KLM-vlucht vanaf Schiphol naar Lima, de hoofdstad van Peru. Vanaf daar gaan we op ontdekkingstocht in dit veelzijdige land vol indrukwekkende landschappen, rijke geschiedenis én heerlijke keuken.

We nemen je natuurlijk graag mee op onze reis. Volg ons via onze website, lees mee met onze verhalen, bekijk de foto’s, en ontdek samen met ons wat Peru allemaal te bieden heeft.

Hasta pronto, of wel tot snel!